Echt warm word ik niet meer van de hoofddoekjesdiscussie. Behalve als het gaat over de burka, de fullsize bivakmuts voor dames. Hoe een vrouw er vrijwillig voor kan kiezen zich zo kan kleden is me echt een raadsel. Meestal blijft het bij een theoretische discussie. Want hoe vaak kom je nou een dergelijk uitgedoste moslima tegen.
Bij mij om de hoek zit het “Study of Islam in the Modern World’ instituut. Er studeert minstens één vrouw-in-burka. De eerste keer dat ik er een kruiste op het trottoir moest ik mijn neiging onderdrukken haar het doek voor de ogen weg te rukken. Maar mijn blik werd milder, onderzoekender na het fenomeen vaker te hebben mogen tegenkomen.
Een van de dames herken ik aan haar schoenen: stevige, halfhoge zwarte stampers. Daarop beent ze met ferme pas langs de singel naar de UB. Haar schoenen, haar motoriek. Hoe weinig ze ook van haar identiteit prijs geeft: dit is géén zwak onderdrukt poppetje. Deze heeft thuis de wind eronder.
Opeens gaat bij mij in mijn hoofd een luikje open. Wat effectief! Geen speld door de wang of hanekam kan het effect van haar outfit overtreffen. Vivianne Westwood kan er nog een puntje aan zuigen. Ik herken haar tred, haar pas. En ik grinnik: “Go girl! Go!”
Geef een reactie